Była sobie gruszka, była nektarynka,
Dobre koleżanki, tak jakby rodzinka.
Bawiły się razem i dużo szalały,
Przez gumę skakały, a czasem biegały.

Dziś dobrym humorem od rana tryskają,
Co by tu porobić – teraz wymyślają…
Gruszka proponuje: „Chodźmy na wycieczkę”,
A więc nektarynka już pakuje teczkę.

Do środka schowała misia, no i lalę,
Jednak do jedzenia nic nie wzięła wcale.
Gdy mijały pola i w rzece pływały,
To w pewnym momencie aż się zasapały.

Usiadły zmęczone, pod lipą szumiącą.
„Oj, bułkę bym chciała pochrupać pachnącą”.
„Jeśli jesteś głodna, moja nektarynko”,
Gruszka poradziła: „Nasyć się malinką.
Zobacz! Tam, po prawej, krzewy malinowe!
To pyszne owoce i do tego zdrowe!”.

Nektarynka szybko całą garść zerwała,
Do buzi włożyła, nagle oniemiała.
Oczy na wierzch wyszły, język wystawiła,
Wszystko wnet wypluła, usta wykrzywiła.

Nektarynka woła: „To chyba cytryny!
Coś mnie oszukałaś, wpuściłaś w maliny!”.
Maliny zielone były, niedojrzałe,
I dlatego kwaśne takie były całe.

Gruszka się uśmiała, psikusa zrobiła,
Na szczęście kumpela się nie obraziła.
Tak w maliny gruszka biedaczkę wpuściła,
To znaczy: podstępnie w błąd wprowadziła.

– koniec –