Słomiany zapał,

Co to znaczy? A dlaczego?

Koleżanko i kolego,

Już wyjaśniam, a w tym celu,

Podam przykład jeden z wielu.

 

Pewna mrówka rysowała,

Choć umiała, udawała,

Że nie dla niej kredki, kształty.

Spytasz:  „Czemu?” To nie żarty!

A dlatego, że nie chciała,

By się mama dowiedziała

O talencie małej córki,

Która zawsze miała z górki!

A braciszek jej, kochany,

Wciąż pod górkę miał! O rany!

Chciał: malować, kleić, składać!

Lecz tu trzeba się przykładać!

On natomiast, przez dni kilka,

Pokazywał jej motylka.

Prawie, prawie, już malował,

Ale szybko rezygnował.

Mrówka radzi:  „Bratku drogi,

Może zaczniesz od stonogi?

Może razem coś stworzymy?

Coś wytniemy? Wymierzymy?”

Ten zaś w koło coś przekładał,

Siostrę zwodził, dużo gadał.

Znów minęło godzin kilka,

Brak stonogi, brak motylka.

Tu potrzebna jest sztaluga!

Taka duża, no i długa.

By artysta się ożywił,

A nie – ciągle! – z nudów krzywił!

Mama biegnie ze sztalugą,

Taką dużą, no i długą,

Dobrze! Można więc szkicować!

Piękny obraz namalować.

Gucio obraz rozpoczyna,

Co to będzie? Zapomina!

Chodzi wokół swej sztalugi,

Robi postój…Bardzo długi!

Widać pierwsze linie, kreski,

Nagle… prosi o pinezki!!

 

Mrówka mówi: „Bratku drogi!

Może zaczniesz od stonogi?”

Znów minęło godzin kilka,

Brak stonogi, brak motylka!

 

Gucio prosi o mazaki!

I rysuje dwa zygzaki!

To początek, tak jak marzył,

Stworzy obraz kilku twarzy!

„Arcydzieło!” – woła mama.

Na obrazie…wielka plama!

Dwa mazaki się rozlały,

Wszystkie kredki połamały,

„Gdzie jest Gucio?” – pyta mama.

„Nie wiem, leży tu pidżama!”

„Czyja?” – „Gucia! Bratku drogi!

Dziś nie będzie już stonogi?

Gucio zabrał swoje szorty,

i…pojechał grać! Na korty!”

 

Jak to nazwać? Czy już wiecie?

Tak się mówi w całym świecie!

Gdy ktoś tylko snuje plany,

Chyba zapał ma słomiany!

Chciałby szybko zrobić wiele,

Jednak gubi swoje cele!

 

Słoma pali się szybciutko

Jedna iskra – krótko, krótko…

Ciepła mało – jedna chwilka,

Brak stonogi, brak motylka.

 

Gucio bardzo chciał malować,

Lecz nie można rezygnować.

By Ci wyszło, mój kochany,

Porzuć zapał swój – słomiany!