Zuzia w parku z mamą na ławce siedziały,

Rozmawiając miło, lody zajadały.

Tuż obok skakały roześmiane dzieci,

Psy biegały z piłką: pierwszy, drugi, trzeci!

Gdy Zuzia i mama spacer kończyć chciały,

Nad swymi głowami balony ujrzały.

Mama zadziwiona, skąd ta niespodzianka,

Więc się dowiedziała, że od tego ranka

Pan i Pani dzieciom balony rozdają,

Nic w zamian nie biorą i nic nie dostają.

Zuzia zachwycona żółty sobie wzięła,

Wdzięczność okazała i się uśmiechnęła.

Biegała wesoła, tasiemkę trzymając,

Po schodach skakała dziewczynka jak zając.

Jednak w pewnej chwili rączkę rozchyliła

I taśmę z balonem w niebo wypuściła.

Tak chciała go złapać, lecz rady nie dała,

Balon był wysoko – ona w miejscu stała.

Łzy do oczu naszły, usta drżały w smutku,

Mama ją tuliła mocno, po cichutku.

Zuzia rozżalona wykrzyknęła potem:

„Jest mi smutno mamo, chcę mieć go z powrotem!”.

Mama powiedziała: „Rozumiem, co czujesz,

To musi być trudne, a więc popłakujesz”.

Zuzia się po chwili nieco wyciszyła,

Bo mama pomysłem ją zaciekawiła:

Że sobie powiedzą o dalszych przygodach

Balona, co podróż zaczął tu, na schodach.

Że wzleciał za miasto, by później na łące

Pobawić się w berka z szarawym zającem.

A potem poleciał odwiedzić ślimaka

I też wpadł na kawkę do domu robaka.

Zuzi opowieści humor poprawiły,

Oczy jej radośnie się rozpromieniły.

I dalej ochoczo Zuzia wymyślała:

Teraz na wakacje balonik posłała!

Pływał na żaglówce, jeździł na rowerze,

Zjadał lody smaczne, wesoły był szczerze.

Na koniec podróży, gdy księżyc zaświecił,

Balon w łóżku leżał i już żegnał dzieci.

Książkę na dobranoc przeczytał przyjemną,

Tak podróż zakończył i się w końcu zdrzemnął.

A Zuzia wesoła do domu wróciła,

Historią balona z tatą się dzieliła.

Że puściła taśmę – to już nie jest ważne,

Bo balona życie wspomina odważne.